Wężownik 

Ophiuchus, Ophiuchi - Oph

    Wężownik jest wyobrażany na niebie w postaci silnego męża, dzierżącego w rękach wielkiego węża. Na imię miał Asklepios (łac. Eskulap). Był synem Apollina i nimfy Koronis i stał się słynnym lekarzem. Wychowywał się pod opieką bardzo mądrego i wykształconego centaura Chajrona, który podobno nauczył go leczyć wszystkie choroby i goić wszelkie rany, a nawet wskrzeszać zmarłych. Naruszałoby to jednak porządek świata i dlatego bogowie pogniewali się na Asklepiosa, zwłaszcza Hades, bóg podziemi. Bał się po prostu, że wkrótce będzie miał świat podziemny pusty, toteż uprosił Zeusa, aby Asklepiosa w jakiś sposób usunął. Wszechmocny Zeus przeniósł sławnego lekarza na niebo. Również wąż, który pomagał mu szukać roślin leczniczych, dostał się tam razem z nim. Wąż jest do dziś symbolem lekarzy i aptekarzy.
    Wężownik jest rozległym gwiazdozbiorem nieba letniego położonym między Herkulesem a Strzelcem. Nie zalicza się go do gwiazdozbiorów zwierzyńcowych, ponieważ tylko niewielka jego część między Strzelcem a Niedźwiadkiem znajduje się na ekliptyce, która rozdziela gwiazdozbiór na dwie części: na Głowę (Serpens Caput) i na Ogon (Serpens Cauda).
    Najjaśniejsza gwiazda Ras Alhague (Głowa Świecącego Węża) jest olbrzymem o temperaturze powierzchni 10000 stopni, oddalonym od nas o sześćdziesiąt lat świetlnych. Odległość ta nieustannie się powiększa z szybkością 8 km/s. Ruch gwiazdy w naszym kierunku (lub od nas) nazywamy ruchem radialnym lub ruchem w kierunku promienia widzenia. W promieniowaniu Ras Alhague znajdują się wyraźne ślady gazu międzygwiazdowego, przez który światło gwiazdy przeniknęło. W jej widmie oprócz ciemnych linii, pochodzących z samej gwiazdy, znajdują się także linie ciemne, zwane międzygwiazdowymi. Pojawiają się w widmach wielu gwiazd naszej Galaktyki, a powstają na skutek pochłaniania określonych barw przez gaz międzygwiazdowy. W ten sposób otrzymujemy cenne dane o składzie chemicznym materii międzygwiazdowej.
    W roku 1604 w gwiazdozbiorze Wężownika wybuchła supernowa, która była jaśniejsza od Jowisza. Nosi ona nazwę supernowej Keplera - od nazwiska nadwornego astronoma cesarza Rudolfa II. Dziś świeci już tak słabo, że nie ujrzymy jej nawet przez najpotężniejsze teleskopy.
    W gwiazdozbiorze tym znajduje się również interesująca gwiazda widoczna tylko w lunecie; na cześć odkrywcy nazwano ją Strzałą Barnarda (Gwiazda Barnarda, Velix Barnardi). Jest od nas oddalona o sześć lat świetlnych i porusza się po niebie najszybciej ze wszystkich gwiazd. W ciągu dwóch stuleci przesuwa się bowiem aż o średnicę Księżyca. Gdyby tak szybko poruszały się po niebie wszystkie gwiazdy, kształt gwiazdozbiorów zmieniłby się już po upływie kilku stuleci.
    Cztery gromady kuliste tworzą pary gromad M 10 z M 12 i M 19 z M 62.