Gwiazdozbiór ten zajmuje mało rzucający się w oczy obszar nieba pod dyszlem Wielkiego Wozu (albo pod ogonem Wielkiej Niedźwiedzicy). Bywa wyobrażany w postaci dwóch psów, które gonią oba niedźwiedzie dokoła bieguna. Prowadzi je na smyczy Wolarz.
    Po łacinie najjaśniejsza gwiazda nazywa się Cor Caroli, co znaczy Serce Karola (mowa o angielskim królu Karolu II). Swego czasu na angielskim dworze twierdzono, że gwiazda ta nadzwyczaj jasno świeciła podczas przyjazdu króla Karola do Londynu. Toteż królewski astronom Edmund Halley dał jej nazwę, która utrzymała się do dziś. Serce Karola jest bardzo ładną gwiazdą podwójną. Wokół jasnego olbrzyma krąży mniejszy towarzysz o barwie żółtej. Każda z tych gwiazd stanowi układ podwójny (podwójna spektroskopowa), czyli Cor Caroli jest faktycznie gwiazdą poczwórną. Na uwagę zasługuje również fakt, że a CVn jest potężnym, bardzo silnym magnesem, który zwraca ku nam na przemian północny i południowy biegun. Takich gwiazd jest na niebie więcej. Nazywamy je gwiazdami magnetycznymi. I nasze Słońce jest magnetyczną gwiazdą, chociaż o wiele słabszą.
    Psy Gończe usytuowane są prostopadle względem układu Drogi Mlecznej. Dlatego w tym kierunku przenikamy daleko poza granicę naszej Galaktyki, do najodleglejszych obszarów Wszechświata. Fotograficznie możemy obserwować wiele galaktyk różnego kształtu, wielkości i jasności. Wymienimy przynajmniej galaktykę spiralną M 51. Towarzyszy jej inna mała galaktyka, która została wyrzucona w wyniku fantastycznego wybuchu z jądra galaktyki spiralnej. W odległych obszarach Wszechświata więcej znamy podobnych przykładów galaktyk podwójnych. W teleskopach widzimy je jako mgliste plamki, ale fotografie otrzymane za pomocą wielkich teleskopów i spektrografy wykazują, że jest to skupisko wielu miliardów gwiazd znajdujących się w odległości ośmiu milionów lat świetlnych i oddalających się od nas z szybkością 430 km/s.
    Odwrotnie, inne obiekty, chociażby kulista gromada gwiazd M 3 położona na granicy Psów Gończych, a faktycznie znajdująca się w brzegowych obszarach naszej Galaktyki, przybliżają się ku nam z szybkością 150 km/s.
    Do interesujących obiektów gwiazdozbioru należy też Asterion - sobowtór naszego Słońca. Gwiazda ta wygląda tak, jak wyglądałoby Słońce, gdybyśmy oglądali je z Asteriona, czyli z odległości trzystu lat świetlnych.