Gwiazdozbiór Oktant nosi nazwę przyrządu astronomicznego, używanego dawniej do wyznaczania odległości kątowych ciał niebieskich. Dziś oktanty i podobne im przyrządy (kwadranty i sekstanty) znajdujemy tylko w muzeach, gdzie nam przypominają o trudzie, jaki niegdyś astronomowie wkładali w sporządzanie map nieba i badania ruchów ciał niebieskich. Większość zawartych w tej książce wiadomości uzyskano w rezultacie żmudnych obserwacji, często wykonywanych przez nie znanych nam astronomów. Astronomia gromadzi wiedzę o Wszechświecie będącą wynikiem przemyśleń wielu umysłów i pracy wielu zręcznych rąk.
    Gwiazdozbiór Oktant odpowiada Małemu Wozowi na północnej półkuli. W nim znajduje się biegun południowy, jeden z dwóch przeciwległych punktów nieba, wokół których obraca się cała kopuła niebieska. Jest to oczywiście ruch pozorny, wywołany ruchem wirowym Ziemi. Również oba bieguny, w których oś naszej planety przecina sferę niebieską, są pojęciami czysto ziemskimi, nie mającymi nic wspólnego z gwieździstym Wszechświatem. Stanowią dziedzictwo starożytności, tak samo jak wyobrażenie sklepienia niebieskiego. Są jednak przydatne do opisania tego wszystkiego, co na niebie widzimy, chociaż rzeczywistość jest zupełnie inna.
    W pobliżu południowego bieguna nieba jest wprawdzie gwiazda ( s Oct), ale tak słaba, że nie oddaje żadnej usługi w poszukiwaniach go. Z tego powodu hiszpańscy i portugalscy żeglarze używali do tego celu Krzyża Południa i Obłoków Magellana.