Mitologiczny bohater grecki Herakles (rzymski Herkules) musiał wykonać dwanaście trudnych i niebezpiecznych prac dla króla Myken Eurysteusa, a między innymi przynieść złote jabłka z ogrodu Hesperyd. Były to córki Atlasa, jednego z tytanów, którzy walczyli z bogami. Atlas za karę został skazany na dźwiganie na swych barkach sklepienia niebieskiego. Dojścia do ogrodu Hesperyd pilnował smok, z którym Herakles nie miał ochoty walczyć. Postanowił więc nakłonić Atlasa, by mu owe cenne jabłka zerwał. Ale by mógł to uczynić, przez chwilę musiał Herakles podtrzymywać firmament niebieski. Było z tego powodu nieco kłopotu, gdyż Atlas jabłka przyniósł, lecz nie chciał od Heraklesa przejąć sklepienia na swe ramiona. W końcu jednak jakoś się dogadali i Heraklesowi udało się spełnić zadanie. W gwiazdozbiorze jest przedstawiony w postaci klęczącej; oddaje on złote jabłka (pomarańcze) bogini Herze; był to jej ślubny podarunek od Gai. Za wierną służbę został na niebo przeniesiony także smok.
    Gwiazda Thuban (a Droconis) w zaraniu naszych dziejów była gwiazdą polarną. Można ją było obserwować zarówno w dzień, jak i w nocy przez otwór z wnętrza piramidy Chufu. Od tej pory biegun północny przesunął się ku Gwieździe Polarnej.
    Według pomiarów astronomicznych Thuban oddalony jest o dwieście dwadzieścia lat świetlnych, a temperatura jego powierzchni wynosi dziesięć tysięcy stopni. Ma towarzysza, który go obiega raz na jedenaście lat. Warto zauważyć, że według pierwotnego oznaczenia literami greckimi Thuban był najjaśniejszą gwiazdą w Smoku (a Droconis). Jego jasność spadła widocznie i dziś zajmuje czwarte miejsce. Najjaśniejszymi gwiazdami Smoka są obecnie Etamin (głowa Smoka) i Alwaid (Grajek na Lutni - gwiazdozbiór Lutni jest bowiem blisko). Razem z sąsiednimi gwiazdami Grumium i Kuma tworzą głowę Smoka.
    W głowie Smoka położony jest punkt, zwany radiantem, z którego każdego roku wybiegają meteoroidy należące do roju Drakonid. Nazywa się je też Giacobinidami, ponieważ powstały z rozpadu komety Giacobiniego. Pojawiają się regularnie 9 października. W roku 1933 obserwatorzy Drakonid mieli przepiękny widok, gdyż w ciągu jednej godziny przeleciało po sklepieniu nieba dwadzieścia sześć tysięcy meteorów tego roju. W innych jednak latach aktywność roju (liczba meteorów na godzinę) była mała.